Beatrijs.

Marialegende.

Uit http://www.dbnl.org/tekst/_bea001beat07_01/_bea001beat07_01_0001.php

In zo goed mogelijk Nederlands gezet door Nico Koomen, Alkmaar, alleen het dichten gaat me niet zo goed af.

Zie ook Sint Clara en Cunera of Kunera.

Afbeeldingen uit http://caraibischeletteren.blogspot.nl/2010/12/beatrijs-de-wereld-in.html

(fol. 47va) Van dichten comt mi cleine bate Die liede raden mi dat ict late Ende minen sin niet en vertare. 4 Maer om die doghet van hare, Die moeder ende maghet es bleven, Hebbic een scone mieracle op heven, Die God sonder twivel toghede 8 Marien teren, diene soghede. Ic wille beghinnen van ere nonnen Een ghedichte. God moet mi onnen Dat ic die poente moet wel geraken 12 Ende een goet ende daer af maken Volcomelijc na der waerheide Als mi broeder Ghijsbrecht seide, Een begheven Willemijn. 16 Hi vant in die boeke sijn. Hi was een out ghedaghet man. Die nonne daer ic af began, Was hovesche ende subtijl van zeden. 20 Men vint ghene noch heden Die haer ghelijct, ic wane, Van zeden ende van ghedane. Dat ic prisede hare lede, 28 Int cloester daer si droech abijt: Costersse was si daer, Dat seggic u al over waer. Sine was lat no traghe 32 No bi nachte, no bi daghe. Si was snel te haren werke: Si plach te ludene in die kerke, Si ghereide tlicht ende ornament (fol. 47b) 36 Ende dede op staen alt covent. Dese joffrouwe en was niet sonder Der minnen, die groet wonder Pleecht te werken achter lande. 40 Bi wilen comter af scande, Quale, toren, wedermoet; Bi wilen bliscap ende goet. Den wisen maect si oec soe ries 44 Dat hi moet bliven int verlies, Eest hem lieft ofte leet. Si dwingt sulken, dat hine weet Weder spreken ofte swighen 48 Daer hi loen af waent ghecrighen. Meneghe worpt si onder voet, Die op staet alst haer dunct goet. Minne maect sulken milde 52 Die liever sine ghiften hilde, Dade hijt niet bider minnen rade. Noch vintmen liede soe ghestade: Wat si hebben groet oft clene, 56 Dat hen die minne gheeft ghemene: Welde, bliscap ende rouwe. Selke minne hetic ghetrouwe. In constu niet gheseggen als 60 Hoe vele gheluux ende onghevals Uter minnen beken ronnen. Hier omme en darfmen niet veronnen Der nonnen, dat si niet en conste ontgaen 64 Der minnen diese hilt ghevaen, Want die duvel altoes begheert Den mensche te becorne ende niet en cesseert. Dach ende nacht, spade ende vroe, 68 Hi doeter sine macht toe. Met quaden listen, als hi wel conde, Becordise met vleescheliker sonde, Die nonne, dat si sterven waende. 72 Gode bat si ende vermaende (fol.48ra) Dat hise troeste dore sine ghenaden.  Si sprac: ‘Ic ben soe verladen Met starker minnen ende ghewont 76 Dat weet hi, dient al es cont, Die niet en es verholen - Dat mi die crancheit sal doen dolen. Ic moet leiden een ander leven: 80 Dit abijt moetic begheven.’ Nu hoert hoeter na verghinc. Si sende om den jonghelinc Daer si toe hadde grote lieve, 84 Oetmoedelijc met enen brieve, Dat hi saen te hare quame: Daer laghe ane sine vrame. Die bode ghinc daer de jonghelinc was. 88 Hi nam den brief ende las Die hem sende sijn vriendinne. Doe was hi blide in sinen sinne: Hi haestem te comen daer. 92 Sint dat si out waren XII jaer Dwanc die minne dese twee, Dat si dogheden menech wee. Hi reet soe hi ierst mochte 96 Ten cloester, daer hise sochte. Hi ghinc sitten voer tfensterkijn Ende soude gheerne, mocht sijn, Sijn lief spreken ende sien. 100 Niet langhe en merde si na dien. Si quam ende woudene vanden Vor tfensterkijn, dat met yseren banden Dwers ende lanx was bevlochten. 104 Menech werven si versochten, Daer hi sat buten ende si binnen, Bevaen met alsoe starker minnen. Si saten soe een langhe stonde, 108 Dat ict ghesegghen niet en conde Hoe dicke verwandelde hare blye. (fol.48rb) ‘Ay mi’, seitsi, ‘aymie, Vercoren lief, mi es soe wee. 112 Sprect jeghen mi een wort oft twee Dat mi therte conforteert. Ic ben die troest ane u begheert. Der minnen strael stect mi int herte 116 Dat ic doghe grote smerte. In mach nemmermeer verhoghen, Lief, ghi en hebbet uut ghetoghen.’ Hi antworde met sinne: 120 ‘Ghi wet wel, lieve vriendinne, Dat wi langhe hebben ghedragen Minne al onsen daghen. Wi en hadden nye soe vele rusten, 124 Dat wi ons eens ondercusten. Vrouwe Venus, die godinne, Die dit brachte in onsen sinne, Moete God, onse Here, verdoemen, 128 Dat si twee soe scone bloemen Doet vervaluen ende bederven. Constic wel ane u verwerven Ende ghi dabijt wout neder leggen 132 Ende mi enen sekeren tijt seggen Hoe ic u ute mochte leiden, Ic woude riden ende ghereiden Goede cleder diere van wullen 136 Ende die met bonten doen vullen: Mantel, roc ende sercoet. In begheve u te ghere noet. Met u willic mi aventueren 140 Lief, leet, tsuete metten sueren. Nemt te pande mijn trouwe.’ ‘Vercorne vrient’, sprac die joncfrouwe, ‘Die willic gherne van u ontfaen, 144 Ende met u soe verre gaen, Dat niemen en sal weten in dit covent Werwaert dat wi sijn bewent. (fol. 48va) Van tavont over VIII nachte 148 Comt ende nemt mijns wachte Daer buten inden vergier. Onder enen eglentier Wacht daer mijns. Ic come uut 152 Ende wille wesen uwe bruut, Te varen daer ghi begheert. En si dat mi siecheit deert Ocht saken die mi sijn te swaer, 156 Ic come sekerlike daer, Ende ic begheert van u sere, Dat ghi daer comt, lieve jonchere.’ Dit gheloefde elc anderen. 160 Hi nam orlof ende ghinc wanderen Daer sijn rosside ghesadelt stoet. Hi satter op metter spoet Ende reet wech sinen telt 164 Ter stat waert over een velt. Sijns lieves hi niet en vergat: Sanders daghes ghinc hi in die stat. Hi cochte blau ende scaerlaken, 168 Daer hi af dede maken Mantele ende caproen groet Ende roc ende sorcoet Ende na recht ghevoedert wel. 172 Niemen en sach beter vel Onder vrouwen cledere draghen: Si prijsdent alle diet saghen. Messe, gordele ende almoniere 176 Cochti haer goet ende diere; Huven, vingherline van goude Ende chierheit menechfoude. Om al die chierheit dede hi proeven 180 Die eneger bruut soude behoeven. Met hem nam hi Vc pont Ende voer in ere avonstont Heymelike buten der stede. (fol. 48vb) 184 Al dat scoenheide voerdi mede Wel ghetorst op sijn paert, Ende voer alsoe ten cloestere waert Daer si seide: inden vergier 188 Onder enen eglentier Hi ghinc sitten neder int cruut, Tote sijn lief soude comen uut. Van hem latic nu die tale 192 Ende segghe u vander scoender smale. Vore middernacht lude si mettine. Die minne dede haer grote pine. Als mettenen waren ghesongen 196 Beide van ouden ende van jongen Die daer waren int covent, Ende si weder waren ghewent Opten dormter al ghemene,

(fol. 47va) Van dichten komt me kleine baat De lieden raden me aan dat ik het laat En mijn geest niet verteer. 4 Maar om de deugd van haar, Die moeder en maagd is gebleven, Heb ik een mooi mirakel opgeheven, Die God zonder twijfel toonde 8 Maria te eren die hem zoogde. Ik wil beginnen van een non Een gedicht. God moet me gunnen Dat ik het punt goed moet raken 12 En een goed einde daarvan maken Volkomen naar de waarheid Zoals mijn broeder Ghijsbrecht zei, Een van de orde van Wilhelmieten. 16 Hij vond in het boek van hem. Hij was een oude bedaagde man. De non waar ik van begon, Was hoffelijk en subtiel van zeden. 20 Men vindt er geen noch heden Die haar gelijkt, ik waan, Van zeden en van gedaante. Dat ik prijs haar leden, 28 In het klooster daar ze droeg habijt: Kosteres was ze daar, Dat zeg ik u al voor waar. Ze was laat nog traag 32 Nog bij nacht, nog bij dag. Ze was snel in haar werk: Ze plag te luiden in de kerk, Ze bereide het licht en de kerkelijke sieraden 36 En liet opstaan het hele convent. Deze juffrouw was niet zonder De minnen, die groot wonder Pleegt te werken in achter landen. 40 Soms komt er van schande, Kwalen, vertoornen, weemoed; Soms blijdschap en goed. De wijzen maakt het ook zo roekeloos 44 Dat hij moet blijven in het verlies, Is het hem lief of leed. Ze dwingt sommige zodat hij niet weet Wat te spreken of te zwijgen 48 Daar hij loon van waant te krijgen. Menige werpt ze onder de voet, Die opstaat als het haar dunkt goed. Minne maakt sommige mild 52 Die liever zijn giften hield, Deed hij het niet bij de minnen raad. Noch vindt men lieden zo gestadig: Wat ze hebben groot of klein, 56 Dat hen de minne geeft algemeen: Weelde, blijdschap en rouw. Zulke minne heet ik getrouw. Ik kan u niet zeggen als 60 Hoe vele geluk en ongeval Uit de minnen beken stromen. Hierom durft men niet vergunnen De non dat ze niet kon ontgaan 64 De minne die haar hield gevangen, Want de duivel altijd begeert De mens te bekoren en niet incasseert. Dag en nacht, laat en vroeg, 68 Hij doet er zijn macht toe. Met kwade listen zoals hij wel kan, Bekoorde hij haar met vleselijke zonde, Die non zodat ze te sterven waande. 72 God bad ze en vermaande Dat hij haar troostte door zijn genaden. Ze sprak: ‘Ik ben zo verladen Met sterke minne en gewond 76 Dat weet hij, die alles is bekend, Die niets is verholen Dat me die zwakte zal doen dolen. Ik moet leiden een ander leven: 80 Dit habijt moet ik begeven.’ Nu hoor hoe het hierna verging. Ze zond om de jongeling Daar ze toe had grote liefde, 84 Ootmoedig met een brief, Dat hij gelijk tot haar kwam: Daar lag aan zijn baat. Die bode ging daar de jongeling was. 88 Hij nam de brief en las Die hem zond zijn vriendin. Toen was hij blijde in zijn zin: Hij haastte hem te komen daar. 92 Sinds dat ze oud waren 12 jaar Dwong de minne deze twee, Dat ze gedoogden menige pijn. Hij reed zo hij snelste mocht 96 Ter klooster, daar hij haar zocht. Hij ging zitten voor het venstertje En zou graag, mocht het zijn, Zijn lief spreken en zien. 100 Niet lang draalde ze na dien. Ze kwam en wilden van hem van het Voor het venstertje, dat met ijzeren banden Dwars en langs was gevlochten. 104 Menig maal ze verzochten, Daar hij zat buiten en zij binnen, Bevangen met alzo sterke minnen. Ze zaten zo een lange stonde, 108 Dat ik het niet zeggen kon Hoe vaak veranderde ze haar blijdschap. ‘Ay mij’, zei zei, ‘ay mij, Verkoren lief, me is het zo wee. 112 Spreek tegen me een woord of twee Dat me het hart versterkt. Ik ben die troost aan u begeert. De minne pijl steekt me in het hart 116 Dat ik gedoog grote smart. Ik mag nimmermeer verheugen, Lief, gij hebt het uitgetrokken.’ Hij antwoorde met zin 120 ‘Gij weet wel, lieve vriendin, Dat wij lang hebben gedragen Minne al onze dagen. Wij hadden niet zoveel rust, 124 Dat wij ons eens kusten. Vrouwe Venus, die godin, Die dit bracht in onze zin, Moet God, onze Heer, verdoemen, 128 Dat ze twee zo schone bloemen Doet vervallen en bederven. Kon ik wel aan u verwerven En gij het habijt wou neer leggen 132 En mij een zekere tijd zeggen Hoe ik u uit mocht leiden, Ik wou rijden en bereiden Goede klederen duur van wol 136 En die met bont doen vullen: Mantel, rok en bovenkleed. Ik begeef u in geen uw nood. Met u wil ik mij avonturen 140 Lief, leed, het zoete met het zuren. Neem tot pand mijn trouw.’ ‘Uitverkoren vriend’, sprak die jonkvrouw, ‘Die wil ik graag van u ontvangen, 144 En met u zo ver gaan, Dat niemand het zal weten in dit convent Waarheen dat wij zijn gegaan. Vanavond na 8 nachten 148 Kom en neem me waar Daar buiten in de fruittuin. Onder een egelantier Wacht daar op mij. Ik kom er uit 152 En wil wezen uw bruid, Te varen daar gij begeert. Tenzij dat mij ziekte deert Of zaken die mij zijn te zwaar, 156 Ik kom zekerlijk daar, En ik begeer van u zeer, Dat gij daar komt, lieve jonkheer.’ Dit beloofde elk de andere. 160 Hij nam verlof en ging wandelen Daar zijn ros gezadeld stond. Hij zat er op met spoed En reedt weg zijn telgang 164 Ter stad waart over een veld. Zijn lieve hij niet vergat: De andere dag ging hij in die stad. Hij kocht blauw en scharlaken, 168 Daarvan hij deed maken Mantel en muts met kap groot En rok en bovenkleed En naar recht gevoerd goed. 172 Niemand zag beter vel Onder vrouwen klederen dragen: Ze prezen het alle die het zagen. Mes, gordel en beurs 176 Kocht hij haar goed en duur; Kappen, ring van goud En sierlijkheid menigvuldig. Om al die sierlijkheid die hij deed beproeven 180 Die enige bruid zou behoeven. Met hem nam hij 500 pond En voer in die avondstond Heimelijk buiten de stede. 184 Al die schoonheid voer hij mede Goed gepakt op zijn paard, En voer alzo ten klooster waart Daar ze zei: in de fruittuin 188 Onder een egelantier Hij ging zitten neder in het kruid, Tot zijn lief zou komen uit. Van hem laat ik nu de taal 192 En zeg u van de schone lieve. Voor middernacht luidde ze de metten. Die minne deed haar grote pijn. Toen de metten waren gezongen 196 Beide van ouden en van jongen Die daar waren in het convent, En ze weer waren gegaan Op de slaapzaal algemeen,

Zwarte afbeeldingen uit: http://www.boekenwerff.nl/literatuurgeschiedenis/beatrijs.htm

200 Bleef si inden coer allene Ende si sprac haer ghebede Alsi te voren dicke dede. Si knielde voerden outaer 204 Ende sprac met groten vaer: ‘Maria, moeder, soete name, Nu en mach minen lichame Niet langher in dabijt gheduren. 208 Ghi kint wel in allen uren Smenschen herte ende sijn wesen. Ic hebbe ghevast ende ghelesen Ende ghenomen discipline. 212 Hets al om niet dat ic pine: Minne worpt mi onder voet, Dat ic der werelt dienen moet. Alsoe waerlike als ghi, Here lieve, 216 Wort ghehanghen tusschen II dieve Ende aent cruce wort gherecket, Ende ghi Lazaruse verwecket Daer hi lach inden grave doet, 220 Soe moetti kinnen minen noet (fol. 49ra) Ende mine mesdaet mi vergheven. Ic moet in swaren sonden sneven.’ Na desen ghinc si uten core 224 Teenen beelde, daer si vore Knielde ende sprac hare ghebede, Daer Maria stont ter stede. Si riep Maria onversaghet: 228 ‘Ic hebbe u nach ende dach geclaghet Ontfermelike mijn vernoy Ende mi en es niet te bat een hoy  Ic werde mijns sins te male quijt, 232 Blivic langher in dit abijt.’ Die covel toech si ute al daer Ende leidse op onser Vrouwen outaer. Doen dede si ute hare scoen. 236 Nu hoert watsi sal doen. Die slotele vander sacristien Hinc si voer dat beelde Marien, Ende ic segt u over waer 240 Waer omme dat sise hinc al daer: Ofmense te priemtide sochte, Dat mense best daer vinden mochte. Hets wel recht in alder tijt, 244 Wie vore Marien beelde lijt, Dat hi sijn oghen der waert sla Ende segge ‘Ave’, eer hi ga, ‘Ave Maria’. Daer omme si ghedinct, 248 Waer omme dat si die slotel daer hinc. Nu ghinc si danen dorden noet Met enen pels al bloet Daer si een dore wiste, 252 Die si ontsloet met liste, Ende ghincker heymelijc uut, Stillekine sonder gheluut. Inden vergier quam si met vare. 256 Die jongelinc wert haers gheware. Hi seide: ‘Lief, en verveert u niet: (fol. 49rb) 260 Si begonste hare te scamen Om dat si in enen pels stoet Bloets hoeft ende barvoet. Doen seidi: ‘Wel scone lichame, 264 U soe waren bat bequame Scone ghewaden ende goede cleder. Hebter mi om niet te leder, Ic salse u gheven sciere.’ 268 Doen ghinghen si onder den eglentiere Ende alles dies si behoeft, Des gaf hi hare ghenoech. Hi gaf haer cleder twee paer. 272 Blau waest dat si aen dede daer Wel ghescepen int ghevoech. Vriendelike hi op haer loech. Hi seide: ‘Lief, dit hemelblau 276 Staet u bat dan dede dat grau.’ Twee cousen toech si ane Ende twee scoen cordewane, Die hare vele bat stonden 280 Dan scoen die waren ghebonden. Hoet cleder van witter ziden Gaf hi hare te dien tiden, Die si op haer hoeft hinc. 284 Doen cussese die jonghelinc Vriendelike aen haren mont. Hem dochte, daer si voer hem stont, Dat die dach verclaerde. 288 Haestelike ghinc hi tsinen paerde. Hi settese voer hem int ghereide. Dus voren si henen beide Soe verre dat began te daghen, 292 Dat si hem nyemen volghen en saghen. Doen begant te lichtene int oest. Si seide: ‘God, alder werelt troest, (fol. 49va) Nu moeti ons bewaren. 296 Ic sie den dach verclaren. Waric met u niet comen uut, Ic soude prime hebben gheluut, Als ic wilen was ghewone 300 Inden cloester van religione. Ic ducht mi die vaert sal rouwen: Die werelt hout soe cleine trouwe, Al hebbic mi ghekeert daer an. 304 Si slacht den losen coman Die vingherline van formine Vercoept voer guldine.’ ‘Ay, wat segdi, suverlike? 308 Ocht ic u emmermeer beswike, Soe moete mi God scinden! Waer dat wi ons bewinden, In scede van u te ghere noet, 312 Ons en scede die bitter doet! Hoe mach u aen mi twien? Ghi en hebt aen mi niet versien Dat ic u fel was ofte loes. 316 Sint dat ic u ierst vercoes, En haddic niet in minen sinne Ghedaen een keyserinne, Op dat ic haers werdech ware, 320 Lief, en liete u niet om hare. Des moghedi seker wesen. Ic vore met ons ute ghelesen Vc pont wit selverijn. 324 Daer seldi, lief, vrouwe af sijn. Al varen wi in vremde lande, Wine derven verteren ghene pande Binnen desen seven jaren.’ 328 Dus quamen si den telt ghevaren Smorgens aen een foreest, Daer die voghele hadden feest. Si maecten soe groet ghescal, (fol. 49vb) 332 Datment hoerde over al. Elc sanc na der naturen sine. Daer stonden scone bloemkine Op dat groene velt ontploken, 336 Die scone waren ende suete roken. Die locht was claer ende scone. Daer stonden vele rechte bome, Die ghelovert waren rike. 340 Die jonghelinc sach op die suverlike, Daer hi ghestade minne toe droech. Hi seide: ‘Lief, waert u ghevoech, Wi souden beeten ende bloemen lesen. 344 Het dunct mi hier scone wesen. Laet ons spelen der minnen spel.’ ‘Wat segdi’, sprac si, ‘dorper fel, Soudic beeten op tfelt, 348 Ghelijc enen wive die wint ghelt Dorperlijc met haren lichame? Seker soe haddic cleine scame. Dit en ware u niet ghesciet, 352 Waerdi van dorpers aerde niet! Ic mach mi bedinken onsochte. Godsat hebdi diet sochte! Swighet meer deser talen 356 Ende hoert die voghele inden dalen, Hoe si singhen ende hem vervroyen, Die tijt sal u te min vernoyen. Alsic bi u ben al naect 360 Op een bedde wel ghemaect Soe doet al dat u ghenoecht Ende dat uwer herten voeght. Ic hebs in mijn herte toren, 364 Dat ghijt mi heden leit te voren.’ Hi seide: ‘Lief, en belghet u niet. Het dede Venus, diet mi riet. God gheve mi scande ende plaghe 368 Ochtic u emmermeer ghewaghe.’ (fol. 50ra) Si seide: ‘Ic vergheeft u dan. Ghi sijt mijn troest voer alle man Die leven onder den trone. 372 Al levede Absolon die scone Ende ic des wel seker ware Met hem te levene M jare In weelden ende in rusten, 376 In liets mi niet ghecusten. Lief, ic hebbe u soe vercoren. Men mocht mi dat niet legghen voren, Dat ic uwes soude vergheten. 380 Waric in hemelrike gheseten Ende ghi hier in ertrike, Ic quame tot u sekerlike. Ay God, latet onghewroken 384 Dat ic dullijc hebbe ghesproken. Die minste bliscap in hemelrike En es hier ghere vrouden ghelike: Daer es die minste soe volmaect, 388 Datter zielen niet en smaect Dan Gode te minnen sonder inde. Al erdsche dinc es ellinde: Si en doeghet niet een haer 392 Jeghen die minste die es daer. Diere om pinen die sijn vroet, Al eest dat ic dolen moet Ende mi te groten sonden keren 396 Dore u, lieve scone jonchere.’ Dus hadden si tale ende weder tale. Si reden berch ende dale. In can u niet ghesegghen wel

200 Bleef ze in het koor alleen En ze sprak haar gebeden Zoals ze tevoren vaak deed. Ze knielde voor het altaar 204 En sprak met groot gevaar: ‘Maria, moeder, lieve name, Nu mag mijn lichaam Niet langer in het habijt duren. 208 Gij kent wel in alle uren Het mensen hart en zijn wezen. Ik heb gevast en gelezen En genomen discipline. 212 Het is al om niets dat ik pijnig: Minne werpt mij onder de voet, Dat ik de wereld dienen moet. Alzo waarlijk als gij, Heer lieve, 216 Wordt gehangen tussen 2 dieven En aan het kruis wordt gerekt, En gij Lazarus opwekt Daar hij lag in het graf dood, 220 Zo moet u kennen mijn nood En mijn misdaad me vergeven. Ik moet in zware zonden sneven.’ Na dit ging ze uit het koor 224 Tot een beeld, daar ze voor Knielde en sprak haar gebed, Daar Maria stond ter plaatse. Ze riep Maria onversaagd: 228 ‘Ik heb u nacht en dag geklaagd Ontferm mijn smart En me het is niet iets beter geworden Ik wordt mijn geest te enenmale kwijt, 232 Blijf ik langer in dit habijt.’ Die bedekking trok ze uit aldaar En legde het op onze Vrouwen altaar. Toen deed ze uit haar schoenen. 236 Nu hoor wat ze zal doen. De sleutel van de sacristie Hing ze voor dat beeld van Maria, En ik zeg het u voor waar 240 Waarom dat ze het hing aldaar: als men het te morgengebed zocht, Dat men het beste daar vinden mocht. Het is wel recht in alle tijd, 244 Wie voor Maria beeld belijdt, Dat hij zijn ogen derwaarts slaat En zegt ‘Ave’, eer hij gaat, ‘Ave Maria’. Daarom ze dacht, 248 Waarom dat ze die sleutel daar hing. Nu ging ze dan door de nood Met een pels al bloot Daar ze een deur wist, 252 Die ze opende met list, En ging er heimelijk uit, Stilletjes zonder geluid. In de fruittuin kwam ze met gevaar. 256 Die jongeling werd haar gewaar. Hij zei: ‘Lief, wees niet bang: 260 Ze begon zich te schamen Omdat ze in een pels stond Blootshoofds en barrevoets. Toen zei hij: ‘Wel mooi lichaam, 264 U was zo wat beter gewend Schone gewaden en goede klederen. Heb er me om niet te minder, Ik zal ze u geven snel.’ 268 Toen gingen ze onder de egelantier En alles dat ze behoefde, Dat gaf hij haar genoeg. Hij gaf haar klederen twee paar. 272 Blauw was het dat ze aandeed daar Goed geschapen in het gevoeg. Vriendelijk hij op haar lachte. Hij zei: ‘Lief, dit hemelblauw 276 Staat u beter dan deed dat grauw.’ Twee kousen trok ze aan En twee mooie schoenen van Cordoba leer, Die haar veel beter stonden 280 Dan schoenen die waren gebonden. Hoofd kleren van witte zijde Gaf hij haar te die tijden, Die ze op haar hoofd hing. 284 Toen kuste die jongeling Vriendelijk op haar mond. Hij dacht, daar ze voor hem stond, Dat de dag opklaarde. 288 Haastig ging hij naar zijn paard. Hij zette haar voor zich in het zadel. Dus voeren ze henen beide Zo ver dat het begon te dagen, 292 Dat ze hen niemand volgden zagen. Toen begon het te lichten in het oosten. Ze zei: ‘God, alle wereld troost, Nu moet u ons bewaren. 296 Ik zie de dag opklaren. Was ik met u niet gekomen uit, Ik zou het ochtendgebed hebben geluid, Zoals ik wijlen was gewoon 300 In het klooster van religie. Ik ducht me de vaart zal berouwen: De wereld houdt zo’ n kleine trouw, Al heb ik me veranderd daaraan. 304 Ze slacht de loze koopman Die ringen van vals goud Verkoopt voor gouden.’ ‘Ay, wat zeg je echt? 308 Mocht ik u immermeer bezwijken, Zo moet God me schenden! Waar dat wij ons bevinden, Ik scheidt van u in geen nood, 312 Ons scheidt de bittere dood! Hoe mag u aan mij twijfelen? Ge hebt aan mij niet gezien Dat ik u fel was of loos. 316 Sinds dat ik u eerst verkoos, En had ik niet in mijn zin Gedaan een keizerin, Omdat ik haar waard was, 320 Lief, verliet u niet om haar. Dus mag u zeker wezen. Ik voer met ons uitgelezen 500 pond wit zilver. 324 Daar zal ge, lief, vrouw van zijn. Al varen we in vreemde landen, We behoeven te verteren geen pand Binnen deze zeven jaren.’ 328 Dus kwamen ze de telgang gereden ‘ s Morgens aan een bos, Daar de vogels hadden feest. Ze maakten zo’ n groot geschal, 332 Zodat men het hoorde overal. Elk zong naar de natuur van hem. Daar stonden mooie bloempjes Op dat groene veld ontloken, 336 Die mooi waren en zoet roken. De lucht was helder en schoon. Daar stonden vele rechte bomen, Die bebladerd waren rijk. 340 Die jongeling zag op die zuivere, Daar hij gestadige minne toe droeg. Hij zei: ‘Lief, was het uw gevoeg, Wij zouden afstappen en bloemen verzamelen. 344 Het lijkt me hier mooi te wezen. Laat ons spelen het minnen spel.’ ‘Wat zeg je’, sprak ze, ‘dorper fel, Zou ik gaan op het veld, 348 Gelijk een wijf die wint geld Oneerlijk met haar lichaam? Zeker zo had ik kleine schaamte. Dit was u niet geschied, 352 Was u van dorpse aard niet! Ik mag me bedenken hard. Vervloekt ben je die het bezocht! Zwijg meer van deze talen 356 En hoor de vogels in de dalen, Hoe ze zingen en zich vermaken, Die tijd zal u te minder verdrieten. Als ik bij u ben al naakt 360 Op een bed goed gemaakt Zo doet al dat u vergenoegd En dat uw hart voegt. Ik heb in mijn hart toorn, 364 Dat gij mij heden legt te voren.’ Hij zei: ‘Lief, verbelg u niet. Het deed Venus, die het me aanried. God geef me schande en plaag 368 Mocht ik u er immermeer van gewagen.’ Ze zei: ‘Ik vergeef het u dan. Ge bent mijn troost voor alle man Die leven onder de troon. 372 Al leefde Absalom die schone En ik dus wel zeker ben Met hem te leven 1000 jaren In weelde en in rust, 376 Ik liet mij niet kussen. Lief, ik heb u zo uitverkoren. Men mag mij dat niet leggen tevoren, Dat ik u zou vergeten. 380 Was ik in hemelrijk gezeten En gij hier in aardrijk, Ik kwam tot u zekerlijk. Ay God, laat het ongewroken 384 Dat ik dol heb gesproken. De minste blijdschap in hemelrijk Is hier geen vreugde gelijk: Daar is die minste zo volmaakt, 388 Dat het de zielen niet smaakt Dan God te minnen zonder einde. Alle aardse dingen is ellende: Ze deugd niets 392 Tegen die minste die is daar. Die er aan denken zijn verstandig, Al is het dat ik dolen moet En mij tot grote zonden keren 396 Door u, lieve schone jonkheer.’ Dus spraken ze over en weer. Ze reden berg en dal. Ik kan het u niet goed zeggen.

400 Wat tusschen hem tween ghevel. Si voren alsoe voert Tes si quamen in een poert,  Die scone stont in enen dale. 404 Daer soe bequaemt hem wale, Dat siere bleven der jaren seven (fol. 50rb) Ende waren in verweenden leven Met ghenuechten van lichamen, 408 Ende wonnen II kinder tsamen. Daer na den seven jaren, Alse die penninghe verteert waren, Moesten si teren vanden pande 412 Die si brachten uten lande. Cleder, scoenheit ende paerde Vercochten si te halver warde Ende brochtent al over saen. 416 Doen en wisten si wat bestaen: Si en conste ghenen roc spinnen Daer si met mochte winnen. Die tijt wert inden lande diere 420 Van spisen, van wine ende van biere Ende van al datmen eten mochte. Dies hem wert te moede onsochte. Si waren hem liever vele doet, 424 Dan si hadden ghebeden broet. Die aermoede maecte een ghesceet Tusschen hem beiden, al waest hem leet. Aenden man ghebrac dierste trouwe. 428 Hi lietse daer in groten rouwe Ende voer te sinen lande weder. Si en sachen met oghen nye zeder. Daer bleven met hare ghinder 432 Twee uter maten scone kinder. Si sprac: ‘Hets mi comen soe, Dat ic duchte spade ende vroe. Ic ben in vele doghens bleven. 436 Die ghene heeft mi begheven, Daer ic mi trouwen toe verliet. Maria, Vrouwe, oft ghi ghebiet,  Bidt vore mi ende mine II jonghere, 440 Dat wi niet en sterven van honghere. Wat salic doen, elendech wijf. Ic moet beide ziele ende lijf (fol. 50va) Bevlecken met sondeghen daden. 444 Maria, Vrouwe, staet mi in staden. Al constic enen roc spinnen, In mochter niet met winnen In tween weken een broet. 448 Ic moet gaen dorden noet Buten der stat op tfelt Ende winnen met minen lichame ghelt, Daer ic met mach copen spise. 452 In mach in ghere wise Mijn kinder niet begheven.’ Dus ghinc si in een sondech leven, Want men seit ons over waer, 456 Dat si langhe seven jaer Ghemene wijf ter werelt ghinc Ende meneghe sonde ontfinc, Dat haer was wel onbequame - 460 Die si dede metten lichame, Daer si cleine ghenuechte hadde in. Al dede sijt om een cranc ghewin, Daer si haer kinder met onthelt. 464 Wat holpt al vertelt, Die scamelike sonden ende die zwaer Daer si in was XIIII jaer? Maer emmer en lietsi achter niet, 468 Hadsi rouwe oft verdriet, Sine las alle daghe met trouwen Die seven ghetiden van onser Vrouwen. Die las si haer te loven ende teren, 472 Dat sise moeste bekeren Uten sondeliken daden, Daer si was met beladen Bi ghetale XIIII jaer, 476 Dat segghic u over waer. Si was seven jaer metten man, Die II kindere an hare wan, Diese liet in ellinde, (fol. 50vb) 480 Daer si doghede groet meswinde. Die leste VII jaer hebdi gehoert. Verstaet hoe si levede voert. Als die XIIII jaer waren ghedaen, 484 Sinde haer God int herte saen Berouwennesse alsoe groet, Dat si met enen swerde al bloet Liever liete haer hoet af slaen, 488 Dan si meer sonden hadde ghedaen Met haren lichame, alsi plach. Si weende nacht ende dach Dat haer oghen selden drogheden. 492 Si seide: ‘Maria, die Gode soghede, Fonteyne boven alle wiven, Laet mi inder noet niet bliven. Vrouwe, ic neme u torconden, 496 Dat mi rouwen mine sonden Ende sijn mi herde leet. Der es soe vele, dat ic en weet Waer icse dede ocht met wien. 500 Ay lacen, wat sal mijns ghescien? Ic mach wel jeghen dordeel sorgen, Doghen Gods sijn mi verborgen - Daer alle sonden selen bliken, 504 Beide van armen ende van riken, Ende alle mesdaet sal sijn ghewroken, Daer en si vore biechte af ghesproken Ende penitencie ghedaen. 508 Dat wetic wel sonder waen. Des benic in groten vare. Al droghic alle daghe een hare Ende croeper met van lande te lande 512 Over voete ende over hande, Wullen, barvoet sonder scoen - Nochtan en constic niet ghedoen, Dat ic van sonden worde vri, 516 Maria, Vrouwe, ghi en troest mi. (fol. 51a) Fonteyne boven alle doghet, Ghi hebt den meneghen verhoghet, Alse wel Teophuluse sceen. 520 Hi was der quaetster sonderen een Ende haddem den duvel op ghegeven Beide ziele ende leven Ende was worden sijn man. 524 Vrouwe, ghi verloesseten nochtan. Al benic een besondech wijf Ende een onghetroest keytijf, In wat leven ic noy was, 528 Vrouwe, ghedinct dat ic las Tuwer eren een ghebede. Toent aen mi u oetmoedechede. Ic ben ene die es bedroevet 532 Ende uwer hulpen wel behoevet. Dies maghic mi verbouden: En bleef hem nye onvergouden Die u gruete, maget vrie, 536 Alle daghe met ere Ave Marie. Die u ghebet gherne lesen, Si moeghen wel seker wesen Dat hem daer af sal comen vrame. 540 Vrouwe, hets u soe wel bequame, Uut vercorne Gods bruut: U sone sinde u een saluut Te Nazaret, daer hi u sochte, 544 Die u ene boetscap brochte Die nye van bode was ghehoert. Daer omme sijn u die selve woert Soe bequame sonder wanc, 548 Dat ghijs wet elken danc Die u gheerne daer mede quet. Al waer hi in sonden belet, Ghi souten te ghenaden bringhen 552 Ende voer uwen sone verdinghen.’ Dese bedinghe ende dese claghe (fol. 51rb) Dreef die sondersse alle daghe. Si nam een kint in elke hant 556 Ende ghincker met doer tlant In armoede van stede te steden, Ende levede bider beden. Soe langhe dolede si achter dlant, 560 Dat si den cloester weder vant Daer si hadde gheweest nonne, Ende quam daer savons na der sonne In ere weduwen huus spade, 564 Daer si bat herberghe doer ghenade, Dat si daer snachts mochte bliven. ‘Ic mocht u qualijc verdriven,’ Sprac die weduwe, ‘met uwen kinderkinen. 568 Mi dunct dat si moede scinen. Ruust u ende sit neder. Ic sal u deilen weder Dat mi verleent onse Here, 572 Doer siere liever moeder ere.’ Dus bleef si met haren kinden Ende soude gheerne ondervinden Hoet inden cloester stoede. 576 ‘Segt mi,’ seitsi, ‘vrouwe goede, Es dit covint van joffrouwen?’ ‘Jaet,’ seitsi, ‘bi miere trouwen, Dat verweent es ende rike; 580 Men weet niewer sijns ghelike. Die nonnen diere abijt in draghen, In hoerde nye ghewaghen Van hem gheen gherochten 584 Dies si blame hebben mochten.’ Die daer bi haren kinderen sat, Si seide: ‘Waer bi segdi dat? Ic hoerde binnen deser weken 588 Soe vele van ere nonnen spreken. Alsic verstoet in minen sinne, Soe was si hier costerinne. (fol. 51va) Diet mi seide, hine loech niet. 592 Hets binnen XIIII jaren ghesciet, Dat si uten cloester streec. Men wiste noyt waer si weec Oft in wat lande si inde nam.’ 596 Doen wert die weduwe gram Ende seide: ‘Ghi dunct mi reven!  Derre talen seldi begheven Te segghene vander costerinnen,

400 Wat tussen hen tweeën geviel. Ze voeren alzo voort Tot ze kwamen in een poort,  Die mooi stond in een dal. 404 Daar zo bekwam het hen wel, Dat ze er bleven de jaren zeven En waren in verwende leven Met geneugte van lichamen, 408 En wonnen 2 kinderen tezamen. Daarna de zeven jaren, Toen die penningen verteerd waren, Moesten ze teren van het pand 412 Die ze brachten uit het land. Kleren, sieraden en paarden Verkochten ze voor halve waarde En brachten alles door samen. 416 Toen wisten ze niet wat te doen: Ze kon geen rok spinnen Waarmee ze mocht winnen. Die tijd werd in het land duur 420 Van spijzen, van wijn en van bier En van alles dat men eten mocht. Dus hen werd te moede hard. Ze waren liever dood, 424 Dan ze hadden gebedeld om brood. De armoede maakte een scheiding Tussen hen beiden, al was het hen leed. Aan de man ontbrak het eerste de trouw. 428 Hij liet haar daar in grote rouw En voer tot zijn land weer. Ze zagen hem met de ogen niet sinds. Daar bleven met haar ginder 432 Twee uitermate schone kinderen. Ze sprak: ‘Het is me gekomen zo, Dat ik vrees laat en vroeg. Ik ben in vele deugden gebleven. 436 Diegene heeft mij begeven, Daar ik mijn vertrouwen toe verliet. Maria, Vrouwe, als gij gebied,  Bidt voor mij en mijn 2 jongere, 440 Dat wij niet sterven van honger. Wat zal ik doen, ellendig wijf. Ik moet beide ziel en lijf Bevlekken met zondige daden. 444 Maria, Vrouwe, sta me bij. Al kon ik een rok spinnen, Ik mocht er niet mee winnen In twee weken een brood. 448 Ik moet gaan door de nood Buiten de stad op het veld En winnen met mijn lichaam geld, Daar ik mee mag kopen spijs. 452 Ik mag in geen wijze Mijn kinderen niet opgeven.’ Dus ging ze in een zondig leven, Want men zegt voor waar, 456 Dat ze lange zeven jaar Algemeen wijf ter wereld ging En menige zonde ontving, Dat haar was wel onbekwaam 460 Wat ze deed met haar lichaam, Waar ze een klein genoegen had in. Al deed zij het om een zwak gewin, Daar ze haar kinderen mee ophield. 464 Wat helpt het alles vertelt, Die beschaamde zonden en die zwaar Daar ze in was 14 jaar? Maar immer liet ze achter niets, 468 Had ze rouw of verdriet, Ze las alle dagen met vertrouwen De zeven getijden van onze Vrouwen. Die las ze haar te loven en keren, 472 Dat ze haar moest bekeren Uit de zondige daden, Waarmee ze was beladen Met het getal van 14 jaar, 476 Dat zeg ik u voor waar. Ze was zeven jaar met een man, Die 2 kinderen aan haar won, Die haar liet in ellende, 480 Daar ze gedoogde grote misval. De laatste 7 jaar heb je gehoord. Versta hoe ze leefde voort. Toen die 14 jaar waren gedaan, 484 Zond haar God in het hart gelijk Berouw alzo groot, Dat ze met een zwaard al bloot Liever liet haar hoofd afslaan, 488 Dan ze meer zonden had gedaan Met haar lichaam, als ze plag. Ze weende nacht en dag Dat haar ogen zelden droogden. 492 Ze zei: ‘Maria, die God zoogde, Fontein boven alle wijven, Laat me in de nood niet blijven. Vrouwe, ik neem u tot getuige, 496 Dat mijn rouw en mijn zonden Zijn me erg leed. Dat zijn er zoveel dat ik niet weet Waar ik het deed of met wie. 500 Eilaas, wat zal me geschieden? Ik mag wel tegen het oordeel bezorgen, De ogen Gods zijn mij verborgen Daar alle zonden zullen blijken, 504 Beide van armen en van rijken, En alle misdaad zal zijn gewroken, Daar ze tevoren biecht van gesproken En penitentie gedaan. 508 Dat weet ik wel zonder waan. Dus ben ik in groot gevaar. Al droeg ik alle dagen een haar (boetekleed) En kroop ermee van land tot land 512 Op voeten en op handen, Wollen, barrevoets zonder schoenen Nochtans kan ik het niet doen, Dat ik van zonden wordt vrij, 516 Maria, Vrouwe, gij troost mij. Fontein boven alle deugd, Gij hebt menigeen verhoogd, Alzo wel bij Teophilus scheen. 520 Hij was de kwaadste zondaars een Ende had hem de duivel opgegeven Beide, ziel ende leven En was geworden zijn man. 524 Vrouwe, gij verloste hem nochtans. Al ben ik een zondig wijf En een ongetroost katijf, (ellendeling) In wat leven ik nooit was, 528 Vrouwe, gedenkt dat ik las Te uwer eren een gebed. Toon aan mij uw ootmoedigheid. Ik ben er een die het nodig heeft 532 En uw hulp wel behoeft. Dus mag ik me verstouten: En bleef hem niet onvergolden Die u groet, maagd vrij, 536 Alle dagen met eren Ave Marie. Die uw gebed graag leest, Ze mogen wel zeker wezen Dat hem daarvan zal komen baat. 540 Vrouwe, het is u zo wel bekwaam, Uitverkoren Gods bruid: Uw zoon zend u een heilwens Te Nazareth, daar hij u bezocht, 544 Die u een boodschap bracht Die nooit van een bode was gehoord. Daarom zijn u diezelfde woorden Zo bekwaam zonder aarzeling, 548 Dat gij weet elke dank Die u graag daarmee kwijt. Al was hij in zonden belet, Gij zou hem genade brengen 552 En voor uw zoon verdedigen.’ Dit bidden en dit klagen Dreef die zondares alle dagen. Ze nam een kind in elke hand 556 En ging er mee door het land In armoede van stede tot steden, En leefde van het bedelen. Zolang doolde ze achter het land, 560 Dat ze het klooster weer vond Daar ze was geweest non, En kwam daar ‘s avonds na de zon In een weduwen huis laat, 564 Daar ze beter herbergde door genade, Dat ze daar ‘s nachts mocht blijven. ‘Ik kan u kwalijk verdrijven,’ Sprak die weduwe, ‘met uw kindertjes. 568 Me dunkt dat ze moede schijnen. Rust u en zit neer. Ik zal u delen weer Dat mij verleent onze Heer, 572 Door zijn liever moeder eer.’ Dus bleef ze met haar kinderen En zou graag ondervinden Hoe het in het klooster stond. 576 ‘Zeg mij,’ zei ze, ‘vrouwe goed, Is dit convent van juffrouwen?’ ‘Ja, het is,’ zei ze, ‘bij mijn trouw, Dat verwend is en rijk; 580 Men weet nergens zijn gelijke. Die nonnen dure habijten dragen, Ik hoorde niet gewagen Van hen geen geruchten 584 Dat ze blaam hebben mochten.’ Die daarbij haar kinderen zat, Ze zei: ‘Waarom zeg je dat? Ik hoorde binnen deze weken 588 Zoveel van een non spreken. Zoals ik het verstond in mijn zin, Zo was ze hier kosteres. Die het mij zei, hij loog niet. 592 Het is binnen 14 jaren geschied, Dat ze uit het klooster streek. Men wist nooit waarheen ze week Of in wat land ze einde nam.’ 596 Toen werd die weduwe gram En zei: ‘Gij denk me te raaskallen!  Die taal zal u opgeven Te zeggen van de kosteres,

600 Oft ghi en blijft hier niet binnen! Si heeft hier costersse ghesijn XIIII jaer den termijn, Dat men haers noyt ghemessen conde 604 In alden tiden ene metten stonde, Hen si dat si waer onghesont. Hi ware erger dan een hont Diere af seide el dan goet. 608 Si draghet soe reynen moet Die eneghe nonne draghen mochte. Die alle die cloesters dore sochte Die staen tusschen Elve ende der Geronde, 612 Ic wane men niet vinden en conde Ne ghene die gheesteliker leeft.’ Die alsoe langhe hadde ghesneeft, Dese tale dochte haer wesen wonder 616 Ende seide: ‘Vrouwe, maect mi conder: Hoe hiet haer moeder ende vader?’ Doe noemesise beide gader. Doen wiste si wel dat si haer meende. 620 Ay God, hoe si snachs weende Heymelike voer haer bedde! Si seide: ‘Ic en hebbe ander wedde Dan van herten groet berouwe. 624 Sijt in mijn hulpe, Maria, Vrouwe. Mijn sonden sijn mi soe leet. Saghic enen hoven heet,  Die in groten gloyen stonde, (fol. 51vb) 628 Dat die vlamme ghinghe uten monde, Ic croper in met vlite, Mochtic mier sonden werden quite. Here, ghi hebt wan hope verwaten: 632 Daer op willic mi verlaten. Ic ben die altoes ghenade hoept, Al eest dat mi anxt noept Ende mi bringt in groten vare. 636 En was nye soe groten sondare Sint dat ghi op ertrike quaemt Ende menschelike vorme naemt Ende ghi aen den cruce wout sterven, 640 Sone lieti den sondare niet bederven Die met berouwenesse socht gnade: Hi vantse, al quam hi spade, Alst wel openbaer scheen 644 Den enen sondare vanden tween, Die tuwer rechter siden hinc. Dats ons een troestelijc dinc, Dat ghine ontfinc onbescouden. 648 Goet berou mach als ghewouden. Dat maghic merken an desen: Ghi seit: “Vrient, du salt wesen Met mi heden in mijn rike. 652 Dat segghic u ghewaerlike.” Noch, Here, waest openbare Dat Gisemast, die mordenare, Ten lesten om ghenade bat. 656 Hine gaf u weder gout no scat Dan hem berouden sine sonden. U ontfermecheit en es niet te gronden, Niet meer dan men mach 660 Die zee uut sceppen op enen dach Ende droghen al toten gronde. Dus was nye soe grote sonde, Vrouwe, u ghenaden en gaen boven. 664 Hoe soudic dan sijn verscoven (fol. 52ra) Van uwer ontfermecheit, Ocht mi mijn sonden sijn soe leit?’ Daer si lach in dit ghebede, 668 Quam een vaec in al haer lede Ende si wert in slape sochte. In enen vysioen haer dochte, Hoe een stemme aen haer riep 672 Daer si lach ende sliep: ‘Mensche, du heves soe langhe gecarmt, Dat Maria dijns ontfarmt, Want si heeft u verbeden. 676 Gaet inden cloester met haestecheden. Ghi vint die doren open wide Daer ghi uut ginges ten selven tide Met uwen lieve, den jonghelinc, 680 Die u inder noet af ghinc. Al dijn abijt vinstu weder Ligghen opten outaer neder. Wile, covele ende scoen 684 Moeghedi coenlijc ane doen. Des danct hoeghelike Marien. Die slotele vander sacristien, Die ghi voer tbeelde hinct 688 Snachs, doen ghi uut ghinct, Die heeft si soe doen bewaren, Datmen binnen XIIII jaren Uwes nye en ghemiste, 692 Soe dat yemen daer af wiste. Maria es soe wel u vrient, Si heeft altoes voer u ghedient Min no meer na dijn ghelike. 696 Dat heeft de Vrouwe van hemelrike, Sonderse, doer u ghedaen. Si heet u inden cloester gaen. Ghi en vint nyeman op u bedde. 700 Hets van Gode dat ic u quedde.’ Na desen en waest niet lanc, (fol. 52rb) Dat si uut haren slape ontspranc. Si seide: ‘God, gheweldechere, 704 En ghehinct den duvel nemmermere, Dat hi mi bringhe in mere verdriet Dan mi nu es ghesciet. Ochtic nu inden cloester ghinghe 708 Ende men mi over dieveghe vinghe, Soe waric noch meer ghescent, Dan doen ic ierst rumde covent. Ic mane u, God die goede, 712 Dor uwen pretiosen bloede Dat uut uwer ziden liep: Ocht die stemme die aen mi riep Hier es comen te minen baten, 716 Dat sijs niet en moete laten, Si en come anderwerf tot hare Ende derde werven openbare, Soe dat ic mach sonder waen 720 Weder in minen cloester gaen. Ic wilre om benedien Ende loven altoes Marien!’ Sanders snachs, moghedi horen, 724 Quam haer een stemme te voren, Die op haer riep ende seide: ‘Mensche, du maecs te langhe beide. Ganc weder in dinen cloester. 728 God sal wesen dijn troester. Doet dat Maria u ontbiet. Ic ben haer bode, en twivels niet.’ Nu heefsise anderwerf vernomen, 732 Die stemme, tote haer comen, Ende hietse inden cloester gaen. Nochtan en dorst sijs niet bestaen. Der derder nacht verbeyt si noch 736 Ende seide: ‘Eest elfs ghedroch Dat mi comt te voren, Soe maghic cortelike scoren (fol. 52va) Des duvels ghewelt ende sine cracht, 740 Ende ocht hire comt te nacht, Here, soe maecten soe confuus, Dat hi vare uten huus, Dat hi mi niet en moete scaden. 744 Maria, nu staet mi in staden, Die ene stemme ane mi sint, Ende hiet mi gaen int covint.  Ic mane u, Vrouwe, bi uwen kinde, 748 Dat ghise mi derdewerven wilt sinden.’ Doen waecte si den derden nacht. Een stemme quam van Gods cracht Met enen over groten lichte 752 Ende seide: ‘Hets bi onrechte, Dat ghi niet en doet dat ic u hiet, Want u Maria bi mi ontbiet. Ghi moecht beiden te lanc. 756 Gaet inden cloester sonder wanc. Ghi vint die doren op ende wide ontdaen: Daer ghi wilt, moghedi gaen. U abijt vindi weder 760 Ligghende opten outaer neder.’ Als die stemme dit hadde gheseit, En mochte die zondersse, die daer leit, Die claerheit metten oghen wel sien. 764 Si seide: ‘Nu en darf mi niet twien: Dese stemme comt van Gode Ende es der maghet Marien bode. Dat wetic nu sonder hone: 768 Si comt met lichte soe scone. Nu en willics niet laten, Ic wille mi inden cloester maken. Ic saelt oec doen in goeder trouwen 772 Opten troest van onser Vrouwen, Ende wille mijn kinder beide gader Bevelen Gode, onsen vader. Hi salse wel bewaren.’ (fol.52vb) 776 Doen toech si ute al sonder sparen Haer cleder, daer sise met decte Heymelike, dat sise niet en wecte. Si cussese beide aen haren mont. 780 Si seide: ‘Kinder, blijft ghesont. Op den troest van onser Vrouwen Latic u hier in goeder trouwen; Ende hadde mi Maria niet verbeden, 784 Ic en hadde u niet begheven Om al tgoet dat Rome heeft binnen.’ Hoert wes si sal beghinnen. Nu gaet si met groten weene 788 Ten cloester waert, moeder eene. Doen si quam inden vergiere, Vant si die dore ontsloten sciere. Si ghincker in sonder wanc. 792 ‘Maria, hebbes danc: Ic ben comen binnen mure. God gheve mi goede aventure.’ Waer si quam, vant si die dore 796 Al wide open jeghen hore. In die kerke si doe trac. Heymelike si doe sprac: ‘God, Here, ic bidde u met vlite:

600 Of gij blijft hier niet binnen! Ze is hier kosteres geweest 14 jaar de termijn, Dat men haar nooit missen kon 604 In alle tijden en met de metten stonde, Tenzij dat ze was ongezond. Hij is erger dan een hond Die er van zei anders dan goeds. 608 Ze draagt zo’ n rein gemoed Die enige non dragen mocht. Die alle kloosters doorzocht Die staan tussen Elbe en de Gironde, 612 Ik waan men die niet vinden kon Nee geen die geestelijker leeft.’ Die alzo lang had gesneefd, Deze taal dacht haar te wezen een wonder 616 En zei: ‘Vrouwe, maak me meer bekend: Hoe heet haar moeder en vader?’ Toen noemde ze beide tezamen. Toen wist ze wel dat ze haar bedoelde. 620 Ay God, hoe ze ‘ nachts weende Heimelijk voor haar bed! Ze zei: ‘Ik heb geen ander verlies Dan van hart groot berouw. 624 Wees mijn hulp, Maria, Vrouwe. Mijn zonden zijn mij zo leed. Zag ik een oven heet,  Die in grote gloed stond, 628 Dat die vlam ging uit de mond, Ik kroop er in met vlijt, Mocht ik mijn zonden worden kwijt. Heer, gij hebt van hoop verstoten: 632 Daarop wil ik me verlaten. Ik ben die altijd op genade hoopt, Al is het dat me de angst noopt En me brengt in groot gevaar. 636 Er was nooit zo’ n grote zondaar Sinds dat gij op aardrijk kwam En menselijke vorm nam En ge aan het kruis wilde sterven, 640 Zo laat ge de zondaar niet bederven Die met berouw zocht genade: Hij vond ze, al kwam hij laat, Zoals het wel openbaar scheen 644 De ene zondaar van de twee, Die aan uw rechter zijde hing. Dat is ons een troostelijk ding, Dat ge hem ontving onschuldig. 648 Goed berouw mag bewerken. Dat mag ik merken aan deze: Gij zegt: “Vriend, u zal wezen Met mij heden in mijn rijk. 652 Dat zeg ik u waarlijk.” Noch, Heer, was het openbaar Dat Gisemast, die moordenaar, Tenslotte om genade bad. 656 Hij gaf u nog goud nog schat Dan dat hem berouwde zijn zonden. Uw ontferming is niet te doorgronden, Niet meer dan men mag 660 Die zee uitscheppen op een dag En opdrogen al tot de grond. Dus was nooit zo’ n grote zonde, Vrouwe, uw genade gaan te boven. 664 Hoe zou ik dan zijn verworpen Van uw ontferming, Als me mijn zonden zijn zo leed?’ Daar ze lag in dit gebed, 668 Kwam een slaap in al haar leden En ze werd in slaap zacht. In een visioen ze dacht, Hoe een stem naar haar riep 672 Daar ze lag en sliep: ‘Mens, u heeft zo lang gekermd, Dat Maria zich over u ontfermt, Want ze heeft u verhoord. 676 Ga in het klooster met haast. Gij vindt de deur open wijd Daar gij uit ging dezelfde tijd Met uw gelieve, de jongeling, 680 Die u in de nood afging. Al uw habijt vind u weer Liggen op het altaar neer. Sluier, bedekking en schoenen 684 Mag u koen aan doen. Dus dankte ze hogelijk Maria. De sleutel van de sacristie, Die ge voor het beeld hing 688 ‘s Nachts, toen gij uit ging, Die heeft ze zo doen bewaren, Dat men binnen 14 jaren U niet miste, 692 Zodat niemand daarvan wist. Maria is voor u zo’ n goede vriend, Ze heeft altijd voor u gediend Min of meer naar uw gelijkenis. 696 Dat heeft de Vrouwe van hemelrijk, Zondares, voor u gedaan. Ze zegt u in het klooster te gaan. Gij vindt niemand op uw bed. 700 Het is van God dat ik u groet.’ Na dit was het niet lang, Dat ze uit haar slaap opsprong. Ze zei: ‘God, geweldige Heer, 704 Het gelukt de duivel nimmermeer, Dat hij mij brengt in meer verdriet Dan mij nu is geschied. Als ik nu naar het klooster ging 708 En men mij voor dievegge ving, Zo was ik noch meer geschonden, Dan toen ik eerst weg liep van het convent. Ik maan u, God die goede, 712 Door uw kostbare bloed Dat uit uw zijden liep: Of die stem die me aanriep Hier is gekomen tot mijn baten, 716 Dat zij het niet moeten laten, Ze komt een andere maal tot hier En een derde keer openbaar, Zo dat ik mag zonder waan 720 Weer in mijn klooster gaan. Ik wil er om benedijen En loven altijd Maria!’ De andere nacht, mag u horen, 724 Kwam haar een stem te voren, Die op haar riep en zei: ‘Mens, u wacht te lang. Ga weer in uw klooster. 728 God zal wezen uw trooster. Doe dat Maria u ontbiedt. Ik ben haar bode, twijfel niet.’ Nu heeft ze het een andere maal vernomen, 732 Die stem, tot haar gekomen, En zei haar in het klooster te gaan. Nochtans dorst zij het niet bestaan. Der derde nacht wacht ze nog 736 En zei: ‘Is het elven gedrogt Dat mij komt te voren, Zo mag ik gauw verscheuren De duivels geweld en zijn kracht, 740 En als hij hier komt vannacht, Heer, zo maak hem zo confuus, Dat hij vaart uit het huis, Dat hij mij niet moet beschadigen. 744 Maria, nu sta me bij, Die een stem aan me zond, En zei me te gaan in het convent. Ik maan u, Vrouwe, bij uw kind, 748 Dat gij me de derde maal wil zenden.’ Toen waakte ze de derde nacht. Een stem kwam van Gods kracht Met een over groot licht 752 En zei: ‘Het is te onrecht, Dat gij niet doet dat ik u zei, Want u Maria door mij ontbiedt. Gij mag wachten te lang. 756 Ga in het klooster zonder aarzelen. Gij vindt de deur open en wijd ontdaan: Daar gij wil, mag ge gaan. Uw habijt vindt u weer 760 Liggen op het altaar neer.’ Toen die stem dit had gezegd, Mocht die zondares, die daar ligt, Die klaarheid met de ogen wel zien. 764 Ze zei: ‘Nu durf ik niet te twijfelen: Deze stem komt van God En is de maagd Maria bode. Dat weet ik nu zonder hoon: 768 Ze komt met licht zo schoon. Nu wil ik het niet laten, Ik wil me in het klooster maken. Ik zal het ook doen in goede trouw 772 Op de troost van onze Vrouw, En wil mijn kinderen beide tezamen Bevelen aan God, onze vader. Hij zal ze wel bewaren.’ 776 Toen trok ze uit al zonder sparen Haar klederen waar ze zich mee bedekte Heimelijk, dat ze hen niet wekte. Ze kuste ze beide aan hun mond. 780 Ze zei: ‘Kinderen, blijf gezond. Op de troost van onze Vrouw Laat ik u hier in goed vertrouwen; Had mij Maria niet gebeden, 784 Ik had u niet opgegeven Om al het goed dat Rome heeft binnen.’ Hoor wat ze zal beginnen. Nu gaat ze met grote geween 788 Te klooster waart, moederziel een. Toen ze kwam in de fruittuin, Vond ze de deur geopend snel. Ze ging er in zonder aarzeling. 792 ‘Maria, heb dank: Ik ben gekomen binnen de muren. God geef me goede avonturen.’ Waar ze kwam, vond ze de deur 796 Al wijd open tegen haar. In de kerke ze toen trok. Heimelijk ze toen sprak: ‘God, Heer, ik bid u met vlijt:

800 Hulpt mi weder in minen abite, Dat ic over XIIII jaer Liet ligghen op onser Vrouwen outaer Snachs, doen ic danen sciet.’ 804 Dit en es gheloghen niet, Ic segt u sonder ghile: Scone, covele ende wile Vant si ter selver stede weder 808 Daer sijt hadde gheleit neder. Si traect an haestelike Ende seide: ‘God van hemelrike Ende Maria, maghet fijn, 812 Ghebenedijt moetti sijn! (fol. 53a) Ghi sijt alre doghet bloeme. In uwen reine magedoeme Droeghedi een kint sonder wee, 816 Dat Here sal bliven emmermee. Ghi sijt een uut vercoren werde: U kint maecte hemel ende erde. Dese ghewelt comt u van Gode 820 Ende staet altoes tuwen ghebode. Den Here, die es ons broeder, Moghedi ghebieden als moeder Ende hi u heten lieve dochter. 824 Hier omme levic vele te sochter: Wie aen u soect ghenade, Hi vintse, al comt hi spade. U hulpe die es alte groet. 828 Al hebbic vernoy ende noet, Hets bi u ghewandelt soe, Dat ic nu mach wesen vroe. Met rechte maghic u benedien.’ 832 Die slotele vander sacristien Sach si hanghen in ware dinc Vor Marien, daer sise hinc. Die slotele hinc si aen hare 836 Ende ghinc ten core, daer si clare Lampten sach berren in allen hoeken. Daer na ghinc si ten boeken Ende leide elc op sine stede, 840 Alsi dicke te voren dede; Ende si bat der maghet Marien, Dat sise van evele moeste vrien Ende haer kinder, die si liet 844 Ter weduwen huus in zwaer verdriet. Binnen dien was die nacht ghegaen, Dat dorloy begonste te slaen, Daer men middernacht bi kinde. 848 Si nam cloc zeel biden inde Ende luude metten so wel te tiden, (fol. 53rb) Dat sijt hoerden in allen ziden. Die boven opten dormter laghen, 852 Die quam alle sonder traghen Vanden dormter ghemene. Sine wisten hier af groet no clene. Si bleef inden cloester haren tijt 856 Sonder lachter ende verwijt: Maria hadde ghedient voer hare, Ghelijc oft sijt selve ware. Dus was die sonderse bekeert 860 Maria te love, die men eert, Der maghet van hemelrike, Die altoes ghetrouwelike Haren vrient staet in staden, 864 Alsi in node sijn verladen. Dese joffrouwe, daer ic af las, Es nonne alsi te voren was. Nu en willic vergheten niet 868 Haer twee kindere, die si liet Ter weduwen huus, in groter noet. Si en hadden ghelt noch broet. In can u niet vergronden, 872 Doen si haer moeder niet en vonden, Wat groter rouwe datsi dreven. Die weduwe ghincker sitten neven: Si hadder op ontfermenisse. 876 Si seide: ‘Ic wille toter abdisse Gaen met desen II kinden. God sal hare int herte sinden Dat si hen goet sal doen.’ 880 Si deden ane cleder ende scoen. Si ghincker met in covent. Si seide: ‘Vrouwe, nu bekent Den noet van desen tween wesen. 884 Die moeder heefse met vresen Te nacht in mijn huus gelaten Ende es ghegaen hare straten, (fol. 53va) Ic en weet west noch oest. 888 Dus sijn die kinder onghetroest. Ic hulpe hen gheerne, wistic hoe.’ Die abdisse spracker toe: ‘Houtse wel, ic saelt u lonen, 892 Dat ghijs u niet en selt becronen, Na dat si u sijn ghelaten. Men gheve hen der caritaten Elcs daghes om Gode. 896 Sint hier daghelijcs enen bode Die hen drincken hale ende eten. Gheberst hen yet, laet mi weten.’ Die weduwe was vroe 900 Dat haer comen was alsoe. Si nam die kinder met hare Ende hadder toe goede ware. Die moeder, diese hadde ghesoghet 904 Ende pine daer om ghedoeghet, Haer was wel te moede, Doen sise wiste in goeder hoede, Haer kinder die si begaf 908 In groter noet ende ghinc af. Sine hadde vaer no hinder Voert meer om hare kinder. Si leide vort een heylech leven. 912 Menech suchten ende beven Hadsi nacht ende dach, Want haer die rouwe int herte lach Van haren quaden sonden, 916 Die si niet en dorste vermonden Ghenen mensche, no ontdecken, Noe in dichten oec vertrecken. Hier na quam op enen dach 920 Een abt, diese te visenteerne plach Eenwerven binnen den jare, Om te vernemen oft daer ware Enech lachterlike gheruchte, (fol. 53vb) 924 Daer si blame af hebben mochte. Sdaghes als hire comen was, Lach die sonderse ende las Inden coer haer ghebet 928 In groter twivelingen met. Die duvel becorese metter scame, Dat si haer sondelike blame Vore den abt niet en soude bringhen. 932 Alsi lach inder bedinghen, Sach si, hoe dat neven haer leet Een jonghelinc met witten ghecleet. Hi droech in sinen arm al bloet 936 Een kint, dat dochte haer doet. Die jonghelinc warp op ende neder Enen appel ende vinken weder Vor tkint, ende maecte spel. 940 Dit versach die nonne wel, Daer si in haer ghebede lach. Si seide: ‘Vrient, oft wesen mach Ende of ghi comen sijt van Gode, 944 Soe manic u bi sine ghebode, Dat ghi mi segt ende niet en heelt, Waer om ghi voer dat kint speelt Metten sconen appel roet, 948 Ende het leet in uwen arm doet? U spel en helpt hem niet een haer.’ ‘Seker, nonne, ghi segt waer: En weet niet van minen spele 952 Weder luttel no vele. Hets doet: en hoert no en siet. Al des ghelike en weet God niet, Dat ghi leest ende vast. 956 Dat en helpt u niet een bast. Hets al verloren pine, Dat ghi neemt discipline. Ghi sijt in sonden soe versmoert, 960 Dat God u beden niet en hoert (fol. 54ra) Boven in sijn rike. Ic rade u: haestelike Gaet ten abt, uwen vader, 964 Ende verteelt hem algader U sonden al sonder lieghen. Laet u den duvel niet bedrieghen. Die abt sal u absolveren 968 Vanden sonden die u deren. Eest dat ghise niet en wilt spreken, God salse zwaerlike an u wreken.’ Die jonghelinc ghinc ute haer oghen. 972 Hine wilde haer nemmer vertoghen. Dat hi seide, heeft si verstaen. Smorghens ghinc si alsoe saen Ten abt ende bat dat hi hoerde 976 Haer biechte van worde te worde. Die abt was vroet van sinne. Hi seide: ‘Dochter, lieve minne, Des en willic laten niet. 980 Bepeinst u wel ende besiet Volcomelijc van uwen sonden.’ Ende si ghinc ten selven stonden Den heyleghen abt sitten neven 984 Ende ondecten hem al haer leven Ende haer vite van beghinne: Hoe si met ere dulre minne Becort was soe uter maten, 988 Dat si moeste ligghen laten Haer abijt met groten vare Eens snachts op onser Vrouwen outare, Ende rumede den cloester met enen man, 992 Die twee kindere aen hare wan. Al dat haer ye was ghesciet, Dies ne liet si achter niet. Wat si wiste in haer herte gront, 996 Maecte si den abt al cont. Doen si ghebiecht hadde algader, (fol. 54rb) Sprac dabt, die heyleghe vader: ‘Dochter, ic sal u absolveren 1000 Vanden sonden die u deren, Die ghi mi nu hebt ghelijt. Gheloeft ende ghebenedijt Moet die moeder Gods wesen.’ 1004 Hi leide haer op thoeft met desen Die hant ende gaf haer perdoen. Hi seide: ‘Ic sal in een sermoen U biechte openbare seggen, 1008 Ende die soe wiselike beleggen, Dat ghi ende u kinder mede Nemmermeer te ghere stede Ghenen lachter en selt ghecrigen. 1012 Het ware onrecht, soudement swigen, Die scone miracle die ons Here Dede doer siere moeder ere. Ic saelt orconden over al. 1016 Ic hope, datter noch bi sal Menech sondare bekeren Ende onser liever Vrouwen eren.’ Hi deet verstaen den covende, 1020 Eer hi thuus weder wende, Hoe ere nonnen was ghesciet. Maer sine wisten niet Wie si was: het bleef verholen. 1024 Die abt voer Gode volen. Der nonnen kinder nam hi beide Ende vorese in sijn gheleide. Grau abijt dedi hen an 1028 Ende si worden twee goede man. Haer moeder hiet Beatrijs. Loef Gode ende prijs Ende Maria, die Gode soghede, 1032 Ende dese scone miracle toghede. Si halp haer uut alre noet. Nu bidden wi alle, cleine ende groet, (fol. 54a) Die dese miracle horen lesen, 1036 Dat Maria moet wesen Ons vorsprake int soete dal Daer God die werelt doemen sal.

800 Help me weer in mijn habijt, Dat ik voor 14 jaar Liet liggen op onze Vrouwen altaar ’ s Nachts, toen ik er vandaar scheidde.’ 804 Dit is gelogen niet, Ik zeg het u zonder spot: Schoenen, kap en sluier Vond ze op dezelfde plaats weer 808 Daar zij het had gelegd neer. Ze trok het aan haastig En zei: ‘God van hemelrijk En Maria, maagd fijn, 812 Gebenedijd moet u zijn! Ge bent de aller deugd bloem. In uw reine maagdom Droeg ge een kind zonder pijn, 816 Die Heer zal blijven immermeer. Gij bent een uitverkoren waarde: Uw kind maakte hemel en aarde. Dit geweld komt u van God 820 En staat altijd tot uw gebod. De Heer, die is onze broeder, Mag ge gebieden als moeder En hij u noemt lieve dochter. 824 Hierom leef ik zoveel zachter: Wie aan u zoekt genade, Hij vindt ze, al komt het laat. Uw hulp die is al te groot. 828 Al heb ik verdriet en nood, Het is bij u veranderd zo, Dat ik nu mag wezen vrolijk. Met recht mag ik u benedijen.’ 832 Die sleutel van de sacristie Zag ze hangen in ware ding Voor Maria, daar ze het aan hing. De sleutels hing ze aan zich 836 En ging naar het koor daar ze heldere Lampen zag branden in alle hoeken. Daarna ging ze naar de boeken En legde elk op zijn plaats, 840 Zoals ze vaak tevoren deed; En ze bad de maagd Maria, Dat ze haar van het euvel moest bewaren En haar kinderen, die ze liet 844 Te weduwe huis in zwaar verdriet. Binnen die was de nacht gegaan, Dat uur begon te slaan, Daar men middernacht bij kende. 848 Ze nam de klokkentouw bij de einden En luide metten zo goed op tijd, Dat zij het hoorden in alle zijden. Die boven op de slaapkamer lagen, 852 Die kwamen alle zonder vertragen Van de slaapkamer algemeen. Ze wisten hiervan groot nog klein. Ze bleef in het klooster haar tijd 856 Zonder uitlachen en verwijt: Maria had gediend voor haar, Gelijk of zij het zelf was. Dus was die zonderaarster bekeerd 860 Maria te lof, die men eert, De maagd van hemelrijk, Die altijd getrouw Haar vriend bijstaat, 864 Als ze in nood zijn verladen. Deze juffrouw, daar ik van las, Is non zoals ze tevoren was. Nu wil ik vergeten niet 868 Haar twee kinderen, die ze liet Te weduwe huis, in grote nood. Ze hadden geld nog brood. Ik kan u niet doorgronden, 872 Toen ze hun moeder niet vonden, Welke grote rouw dat ze dreven. De weduwe ging er zitten neven: Ze had er op ontferming. 876 Ze zei: ‘Ik wil tot de abdis Gaan met deze 2 kinderen. God zal haar in het hart zenden Dat ze hen goed zal doen.’ 880 Ze deden aan klederen en schoenen. Ze ging er mee in convent. Ze zei: ‘Vrouwe, nu beken De nood van dezen twee wezen. 884 Die moeder heeft ze met vrees Vannacht in mijn huis gelaten En is gegaan haar straten, Ik weet west nog oost. 888 Dus zijn die kinderen ontroostbaar. Ik help hen graag, wist ik hoe.’ Die abdis sprak er toe: ‘Hou ze wel, ik zal het u lonen, 892 Dat gij u niet zal bekreunen, Nadat ze u zijn gelaten. Men geeft hen de liefdegave Elke dag vanwege God. 896 Zend hier dagelijks een bode Die voor hen drinken haalt en eten. Ontbreekt hen iets, laat het mij weten.’ Die weduwe was vrolijk 900 Dat het haar overkomen was alzo. Ze nam de kinderen met haar En had er toe goede aandacht. Die moeder, die ze had gezoogd 904 En pijn daarom gedoogd, Haar was het goed te moede, Toen ze hen wist in goede hoede, Haar kinderen die ze opgaf 908 In grote nood afging. Ze had gevaar nog hinder Voortaan meer om haar kinderen. Ze leidde voort een heilig leven. 912 Menig zuchten en beven Had ze nacht en dag, Want haar de rouw in het hart lag Van haar kwade zonden, 916 Die ze niet dorst uit te spreken Geen mens, nog openbaren, Nog in dichten ook te zetten. Hierna kwam op een dag 920 Een abt, die ze te visiteren plag Eenmaal binnen het jaar, Om te vernemen of daar was Enig schandelijke gerucht, 924 Daar ze blaam van hebben mochten. Op de dag toen hij er gekomen was, Lag die zonderaarster en las In het koor haar gebed 928 In grote twijfels met. De duivel bekoorde haar met schaamte, Dat ze haar zondige blaam Voor de abt niet zou brengen. 932 Toen ze lag in het bidden, Zag ze, hoe dat naast haar lag Een jongeling in het wit gekleed. Hij droeg in zijn arm al bloot 936 Een kind, dat dacht haar dood. Die jongeling wiep op en neer Een appel en ving het weer Voor het kind, en maakte spel. 940 Dit zag die non wel, Daar ze in haar gebed lag. Ze zei: ‘Vriend, of het wezen mag En of gij gekomen bent van God, 944 Zo maan ik u bij zijn gebod, Dat ge mij zegt en niets verheelt, Waarom gij voor dat kind speelt Met de schone appel rood, 948 En het ligt in uw arm dood? Uw spel helpt hem niets.’ ‘Zeker, non, gij zegt waar: En weet niets van mijn spel 952 Of weinig of veel. Het is dood: en hoort nog ziet. Al dergelijke weet God niet, Dat gij leest en vast. 956 Dat helpt u niet een bast. Het is al verloren pijn, Dat gij neemt tucht. Gij bent in zonden zo versmoord, 960 Dat God uw gebeden niet hoort Boven in zijn rijk. Ik raad u: haastig Ga tot de abt, uw vader, 964 En vertel het hem alles Uw zonden al zonder liegen. Laat u de duivel niet bedriegen. De abt zal u absolveren 968 Van de zonden die u deren. Is het dat gij hem niet wil spreken, God zal ze zwaar aan u wreken.’ De jongeling ging uit haar ogen. 972 Hij wilde haar nimmer vertonen. Dat hij zei, heeft ze verstaan. ‘s Morgens ging ze alzo gelijk Ter abt en bad dat hij hoorde 976 Haar biecht van woord tot woord. De abt was verstandig van geest. Hij zei: ‘Dochter, lieve minne, Dat wil ik laten niet. 980 Bepeinst u goed en beziet Volkomen van uw zonden.’ En ze ging dezelfde stonden De heilige abt zit neven 984 En ontblootte hem al haar leven En haar leven van het begin: Hoe ze met een dolle minne Bekoord was zo uitermate, 988 Dat ze moest liggen laten Haar habijt met groot gevaar Een nacht op onze Vrouwen altaar, En ruimde het klooster met een man, 992 Die twee kinderen aan haar won. Al dat haar sinds was geschied, Dus nee liet ze achter niets. Wat ze wist in het diepste van haar hart, 996 Maakte ze de abt al bekend. Toen ze gebiecht had alles, Sprak de abt, die heilige vader: ‘Dochter, ik zal u absolveren 1000 Van de zonden die u deren, Die gij mij nu hebt beleden. Geloofd en gebenedijd Moet die moeder God wezen.’ 1004 Hij legde haar op het hoofd met deze De hand en gaf haar pardon. Hij zei: ‘Ik zal in een preek Uw biecht openbaar zeggen, 1008 En die zo wijs zeggen, Dat gij en uw kinderen mede Nimmermeer te gene stede Geen uitlachen zal krijgen. 1012 Het was onrecht, zou men het verzwijgen, Dit mooie mirakel die onze Heer Deed door zijn moeder eer. Ik zal het verkondigen overal. 1016 Ik hoop, dat er nog bij zal Menige zondaar bekeren En onze lieve Vrouwen eren.’ Hij liet verstaan het convent, 1020 Eer hij naar huis wende, Hoe eer een non was geschied. Maar ze wisten niet Wie ze was: het bleef verholen. 1024 Die abt door God bevolen. De non haar kinderen nam hij beide En voer ze in zijn geleide. Grauw habijt deed hij hen aan 1028 En ze worden twee goede mannen. Hun moeder heet Beatrijs. Lof God en prijs En Maria, die God zoogde, 1032 En dit mooie mirakel toonde Ze hielp haar uit al haar nood. Nu bidden wij alle, klein en groot, Die dit mirakel horen lezen, 1036 Dat Maria moet wezen Onze voorspraak in het zoete dal Daar God de wereld verdoemen zal.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/